Πως ορίζουμε το “άνθρωπος που έχει ανάγκη;”
Πολλές εταιρίες λοιπόν έχουν την τάση να κάνουν φιλανθρωπίες για να δείξουν και καλά ένα πιο “ανθρώπινο” πρόσωπο σε ανθρώπους που “έχουν ανάγκη”.
Τους άστεγους και τους άπορους δηλαδή. Δηλαδή εκείνους που η καταστασή τους είναι εντελώς σκατά, και με τη βοήθεια των μεγαλοεταιριών από εντελώς σκατά γίνονται απλώς σκατά και απλά θα επιβιώνουν.
Υποκρισία; Υποκρισία. Υποκρισία φουλ.
Καταρχήν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν αν φύγουν από τον πολιτισμό και εγκατασταθούν στη φύση, αν ο σκοπός τους είναι απλά η επιβίωση.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει στη φύση, από βιολογική άποψη, απλά ο σύγχρονος άνθρωπος είναι εγκληματισμένος στον πολιτισμό και δεν είναι μαθημένος στη φύση, παρόλα αυτά είναι κατασκευασμένος για να ζήσει στη φύση. Ο πολιτισμός είναι κάτι το νέο στον πλανήτη Γη, και το τωρινό ανθρώπινο είδος είναι πολύ πιο παλιό από τον πολιτισμό.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι μπορούν κάλλιστα να εγκαταλείψουν τον πολιτισμό και να εκατασταθούν στη φύση αφού απ’οτι φαίνεται ο σκοπός τους σε αυτή τη ζωή είναι απλά η επιβίωση. Ο πολιτισμός είναι για όσους θέλουν να ζήσουν, η φύση είναι για όσους θέλουν να επιβιώσουν.
Γιατί λοιπόν οι εταιρίες να τους βοηθήσουν βάση λογικής; Γιατί οι εταιρίες να μη βοηθήσουν ανθρώπους μέσα από τον πολιτισμό; Να πιάσουν έναν άνθρωπο με 1000 ακόλουθους μόνο, και να του πουν, έλα να σε βάλουμε σε διαφήμιση στο Instagram.
Ή να ανεβάσουν σε μάνατζερ έναν υπάλληλο του καταστήματος άμεσα χωρίς προσόντα.
Συμφωνώ ότι είναι μια επένδυση που μπορεί να μην έχει επιστροφή…αλλά δεν είναι μια επένδυση που έχει 100% ζημία. Στην άλλη περίπτωση με το “να βοηθάμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη” είναι επένδυση με 100% ζημία.
Όχι μόνο χρηματικά, αλλά και από άποψη reputation. Δείχνουν ένα πρόσωπο φουλ υποκριτικό στο κοινό. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
Για να συνοψίσουμε, οι “άνθρωποι που έχουν ανάγκη”, δεν έχουν καμιά απολύτως ανάγκη. Είναι στο χέρι τους να φύγουν από τον πολιτισμό και να επιβιώσουν στη φύση. Συγκεκριμένα απευθύνομαι στους άστεγους & άπορους που απλά επιζητούν την επιβίωση.
Αν κάποιος έμεινε στην ψάθα αλλά γουστάρει να επιστρέψει στον πολιτισμό, π.χ. να τα έχασε λόγο τζόγου, ναι τότε αυτός ο άνθρωπος συμφωνώ να επιστρέψει στον πολιτισμό και να βοηθηθεί.
Κάθε άστεγος και κάθε άπορος έχει διαφορετικό προφίλ. Υπάρχουν αυτοί που έχουν μεγαλώσει σε καταυλισμούς και ούτως ή άλλως είναι φτωχοί και συνήθως αυτοί επιζητούν την επιβίωση, ενώ υπάρχουν άλλοι που βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν είτε από χρέη είτε από τζόγο, κτλ και συνήθως αυτοί γουστάρουν κάτι παραπάνω.
Πρέπει να γίνει ξεσκαρτάρισμα και να σκεφτούν ποιους να βοηθάνε οι εταιρίες και ποιους όχι.
Ολόκληρος ο πλανήτης έχει άπειρους χώρους που δε τους έχει αγγίξει ο πολιτισμός, και οι άνθρωποι μπορούν να εγκατασταθούν εκεί, αφού επιζητούν απλά την επιβίωση. Και στέγη υπάρχει και τροφή υπάρχει. Πιο ασφαλής είναι κάποιος σε μια σπηλιά ή σε μια καλύβα φτιαγμένη από ξύλα, παρά στο παγκάκι μιας πλατείας.
Τα δέντρα είναι γεμάτα καρπούς. Πιο εύκολα εξασφαλίζει κάποιος την τροφή του σε ένα δάσος παρά να γυρνάει στα μετρό και στα σούπερ μάρκετ περιμένοντας να μαζέψει 50 λεπτά για ένα ανθυγιεινό περιπτεροκρουασάν για να γεμίσει το στομάχι του.
Αυτά. Ας σκεφτούν οι εταιρίες και ο κόσμος γενικότερα ποιοι πραγματικά έχουν ανάγκη.
The Sentinel
Leave a Reply